Peyzaj kelimesi, "ülke, alan" anlamına gelen Fransız paylarından gelir. Peyzaj, doğanın veya bir yerin görüntüsüdür. Bu terim, görsel sanatlarda bir tür veya ayrı bir eser olarak adlandırılabilir.
Talimatlar
Aşama 1
İnsanlar doğayı Neolitik dönem kadar erken tasvir etmeye başladılar. Bu tür, Eski Doğu uygarlıklarında da kaybolmaz. O zamanın tüm çizimleri kabaca iki gruba ayrılabilir. Birincisi, bir kişinin evrenin yapısı hakkındaki fikirlerini yansıttığı şeyleri içerir. Onlarda gök kubbe, ana noktalar, güneş genel bir anlam kazanır. İkinci türün "manzaralarında" doğa, bir insan için önemli olayların ortaya çıktığı arka plandı - avcılık, balık tutma, savaşlar.
Adım 2
13. yüzyıldan beri, manzara Doğu kültüründe aktif olarak gelişiyor. 17. yüzyıla gelindiğinde, doğa imgeleri, ideal yüce özelliklerle dolu özel bir büyülü küre olarak ona karşı bir tavır taşır. Bunu vurgulamak için sanatçılar saf parlak renkler ve dekoratif "düz" kompozisyon kullandılar.
Aşama 3
Manzara, Çin sanatı için özellikle önemli hale geldi. Dünyayla ilgili felsefi fikirler ona yansıdı, bu yüzden resimler yazıtlarla desteklendi ve bireysel unsurlar sembolik anlamlarla (bambu, erik, çam) dolduruldu. Bu eğilimler Japon sanatını etkiledi ve özel bir grafik ve dekoratif manzara ile tamamlandı.
4. Adım
Batı'da bu zamana kadar doğa sadece dış dünya olarak değil, aynı zamanda iç dünyanın bir yansıması olarak da kavramsallaştırılmaya başlandı. Bununla birlikte, manzara, önemli olmasına rağmen, çoğunlukla işin ikincil bir detayı olarak kaldı. Rönesans döneminde bağımsız bir türe dönüştü. Önce grafik eserlerde (A. Dürer, Tuna okulunun sanatçıları), sonra resimde. Dahası, ne doğa ve insan arasındaki bağlantıyı karakterize eden kentsel görüşler (İtalyan sanatçılar), ne de giderek genişleyen vahşi manzaralar (Alman ve Hollandalı ustalar) göz ardı ediliyor.
Adım 5
Klasisizm çağında, manzaranın üç taraflı bir sahne arkası kompozisyonu onaylandı ve etik bileşeni özellikle önemli hale geldi. Barok sanat, doğanın kendiliğinden gücünü vurgularken, Velasquez, Goyen, Ruisdael ve Rembrandt, doğanın görüntüsüne tazelik ve ferahlık getirerek aydınlık bir bakış açısı geliştiriyor.
6. Adım
18. yüzyılın sonunda - 19. yüzyılın başında. manzara romantizmden etkilenir. Bu eğilim, o dönemin resimlerine yansıyan ruh ve doğa durumlarının iç içe geçmesiyle karakterize edilir. Çevreleyen dünyanın hassas bir algısı ve her türün benzersizliğini aktarma arzusu, manzarayı 19. yüzyılın ikinci yarısında en açık şekilde ortaya çıkan gerçekçilik dönemine getirdi. Sanatçılar (K. Corot, G. Courbet, Barbizon ve Lahey okulları, Gezginler) doğanın sadeliğini ve doğallığını tasvir eder, doğal süreçlerin bu kadar saf ve dürüst bir şekilde yeniden üretilmesiyle içsel haysiyetini göstermeye çalışırlar.
7. Adım
Manzara, doğanın canlı nefesini ve değişken durumunu (hem vahşi hem de kentsel ortamda) yakalamaya ve aktarmaya çalışan İzlenimciler için özellikle önemli hale geldi. Bununla birlikte, 20. yüzyılın başlarında, doğayı tasvir etmek için birkaç yeni yaklaşım ortaya çıktı. P. Cezanne onu anıtsal, güçlü, insan etkisinden bağımsız olarak görüyor. W. van Gogh - animasyonlu, duygusal, neredeyse insanca trajik. Sembolizm ve Art Nouveau taraftarları, insan ve toprak ana arasındaki "kan" bağlantısını yakalar ve onu semboller, doğal süslemeler, detayların işlenmesi ile yansıtır.
8. Adım
Modernist akımların temsilcileri, peyzajın dinamik gerilimini vurgular, onu deforme eder ve soyut sanata yaklaştırır (P. Klee, V. Kandinsky). İnsan yapımı peyzaj ve doğa arasındaki ilişki yeniden düşünülüyor. Bazı sanatçılar, kentsel ortamdaki sakin gerilim türlerini karşılaştırır. Diğerleri, endüstriyel peyzajın "doğal olmayan" doğasını vurgular ve insanın içindeki yalnızlığı vurgular. İnsan ve doğa arasındaki ilişkiye ilişkin bu görünüşte zıt bakış açıları, çevredeki dünyanın bütünleyici bir resmini oluşturarak peyzaj türünde bir arada bulunur.
