Avustralya'daki "tavşan sorunu", benzersiz bir ekosisteme ve bunun görkemli sonuçlarına yapılan acele insan müdahalesinin klasik bir örneğidir. Ortak Avrupa tavşanı, tüm kıtanın gerçek bir belası haline geldi.
Bu hikayenin 1859'da Avustralyalı çiftçi Thomas Austin'in parkına birkaç tavşan salmasıyla başladığına inanılıyor. Bu, Victoria eyaletinde, Geelong bölgesinde oldu. Bundan önce, tavşanlar Avustralya'ya ilk kolonistler tarafından et kaynağı olarak tanıtıldı ve genellikle kafeslerde tutuldu. Thomas Austin hevesli bir avcıydı ve tavşanların fazla zarar getirmeyeceklerine, mükemmel bir et kaynağı olacaklarına ve onları vahşi doğada avlamaktan mutlu olacaklarına karar verdi.
Diğer kaynaklara göre, 19. yüzyılın ortalarında kıtanın güneyinde ve kuzeyinde tavşanların vahşi doğaya salınmaları veya kaçışları tekrar tekrar kaydedildi, bu nedenle tavşanların dağıtımı için tek başına Thomas Austin suçlanmamalıdır.
Fikir iyiydi. Tavşanlar çok hızlı çoğalır, lezzetli diyet etlerine ve ilk yerleşimciler için önemli olan oldukça değerli derilere (tavşan tüyü) sahiptir. Bundan önce tavşanlar, Amerika Birleşik Devletleri ve Güney Amerika'ya başarılı bir şekilde tanıtıldı, onlarla hiçbir sorun yaşanmadı - ekosistemlere katıldılar ve sayıları bu yerlerin doğal yırtıcıları tarafından kontrol edildi. Ama Avustralya özel bir kıta, bu yüzden işler ters gitti.
Sorunlar birkaç yıl içinde başladı. Tavşan sayısı büyük ölçüde arttı ve ilk salıverilme yerinden 100 km uzakta görülmeye başlandı. Tavşanların katlanarak çoğaldığını kimse dikkate almadı: bir tavşan yılda 20-40 tavşan üretebilir ve bir yıl sonra toplam aile 350 kişiye çıkar. Avustralya'da soğuk kışlar olmadığı için tavşanlar neredeyse tüm yıl boyunca üremeye başladı. İyi iklim, yiyecek bolluğu ve doğal yırtıcıların yokluğu, nüfusun patlamaya hazır büyümesi için mükemmel koşullardı. 20. yüzyılın başlarında, tavşan sayısı yaklaşık 20 milyondu ve yüzyılın ortalarında - zaten 50 milyon Avustralya'da kişi başına 75-80 tavşan vardı.
Koyun düşmanları gibi tavşanlarla da savaşmaya başladılar. Hayvanlar bütün otlakları yediler ve koyunların yeterli yiyeceği yoktu. Aşağıdaki rakamlar verilmiştir: 10 tavşan 1 koyun kadar ot yer, ancak bir koyun 3 kat daha fazla et verir.
Görünüşe göre yerel sakinler flora ve faunayı koruma sorunlarını pek umursamadılar ve sonuçta tavşanlar sadece koyunlara ve çiftçilere zarar vermedi. 1900 yılına kadar tavşanların yaşadığı yerde, birkaç kanguru türü öldü (yeterli yiyecekleri yoktu), diğer küçük keseli hayvanlar ve bazı yerli fauna türleri ciddi şekilde etkilendi - tavşanlar bitkileri köklerinden yedi ve gençleri kemirdi. ağaçları tamamen yok eder.
Sonuç olarak, ortak Avrupa tavşanı, istilacı bir hayvan türünün tipik bir temsilcisi haline geldi - bu, yeni ekosistemlere girmelerinin bir sonucu olarak, onları aktif olarak yakalamaya ve yerli sakinleri yerinden etmeye başlayan canlı organizmalara böyle denir.
Tavşanlarla yapılan mücadele, Avustralya florası ve faunası için çok fazla sorun getirdi. Başlangıçta, tavşanların doğal düşmanlarını - tilkiler, gelincikler, kediler, erminler, gelincikler - getirmeye karar verdiler. Ama girişim başarısız oldu. İthal edilen türler de istilacı hale geldi ve tavşanlar kadar hızlı olmayan ve yeni yırtıcılara karşı koyamayan yerli keseli hayvanlara ve kuşlara geçti.
Sonra geleneksel yöntemlere döndüler - böcek ilacı, ateş etme, delik patlatma. Bu, çok sayıda hayvan göz önüne alındığında etkisizdi. 1901'den 1907'ye kadar olan dönemde Batı Avustralya eyaletinde. büyük bir tel çit inşa etti. Buna “Tavşanlardan Çit №1” denir. Çit sürekli arabalarla devriye geziyor, tavşan tünelleri dolduruluyor, tavşanlar geri püskürtülüyor.
İlk başta, çit develer üzerinde devriye gezdi. Arabaların ortaya çıkmasından sonra, develer gereksiz yere serbest bırakıldı, yetiştirildiler, meraları yok etmeye başladılar ve Avustralya'da yeni bir sorun ortaya çıktı.
50'lerin ortalarında. 20. yüzyılda tavşanlarla savaşmak için tıbbi gelişmeler kullanıldı. Miksomatozis virüsü bulaşmış tavşan pireleri ve sivrisinekler Avustralya'ya getirildi. Bu hastalık tavşanlarda tümörlere ve ölüme neden olur. Böylece, hastalıklı hayvanların yaklaşık %90'ı yok edildi. Ancak kalan tavşanlar bağışıklık geliştirdi, zamanla hastalanma olasılıkları azaldı ve hatta daha az sıklıkta öldüler. Yani şu anda Avustralya'daki tavşan sorunu henüz çözülmedi.
