İnce tabaka kromatografisi, 0,1-0,5 mm kalınlığında bir emici tabakanın sabit faz olarak kullanılmasına dayanan bir kimyasal analiz yöntemidir. TLC yöntemi çeşitli alanlarda kullanılabilir ve çok çeşitli kimyasal bileşiklerin belirlenmesine olanak tanır.
Yöntem ilkesi
İnce tabaka kromatografisi yöntemi kağıt kromatografisinden doğmuştur ve ilk deneyler 19. yüzyılın 80'li yıllarında yapılmıştır. Bu analizin aktif kullanımı ancak 1938'den sonra başladı.
TLC tekniği, bir mobil faz (eluent), sabit bir faz (sorbent) ve bir analiti içerir. Sabit faz özel bir plaka üzerine uygulanır ve sabitlenir. Plaka cam, alüminyum veya plastikten yapılabilir - bunlar, her kullanımdan sonra iyice yıkanması, kurutulması ve sorbentin uygulanması için hazırlanması gereken yeniden kullanılabilir alt tabakalardır. Kullanımdan sonra atılan kağıt tabakların kullanılması da mümkündür.
Silika jel çoğunlukla sabit faz olarak kullanılır, ancak örneğin alüminyum oksit gibi diğer sorbentleri kullanmak da mümkündür. Bu veya bu emiciyi kullanırken, sonucun doğru olması için teknoloji kesinlikle takip edilmelidir, örneğin, çünkü silika jel laboratuvardaki hava çok nemliyse yanlış sonuç verebilir.
Mobil faz olarak çözücüler, örneğin su, asetik asit, etanol, aseton, benzen kullanılır. Bir çözücünün seçimi sorumlu bir şekilde alınmalıdır, çünkü kromatografinin sonucu doğrudan niteliklerine (viskozite, yoğunluk, saflık) bağlıdır. Analiz edilen her numune için ayrı bir çözücü seçilir.
analiz
Numune bir çözücü içinde seyreltilmelidir. Tam çözünme gerçekleşmezse ve çok fazla safsızlık kalırsa, numune ekstraksiyon yoluyla temizlenebilir.
Numunenin plakaya uygulanması otomatik veya manuel olarak yapılabilir. Otomatik uygulama, her numunenin alt tabakanın uygun alanına püskürtüldüğü bir mikrosprey yöntemi kullanır. Manuel uygulama için bir mikropipet kullanılır. Her numune için plaka üzerine kurşun kalem işaretleri yerleştirilir. Her numune, kurşundan gelen karbon ile reaksiyona girmemesi için işaretlerden yeterli bir mesafede plakaya bir kılcal damar ile uygulanır.
Plaka, altına eluentin döküldüğü bir kaba yerleştirilir. Destek, bir kenarı işaretli çizgiye kadar damar içine yerleştirilir. Hareketli fazın buharlaşmasını önlemek için kap sıkıca kapatılır. Kılcal kuvvetlerin etkisi altında, eluent sorbent tabakasında yükselmeye başlar. Eluent belirli bir seviyeye ulaştığında plak kaptan çıkarılır ve kurutulur.
İstenilen maddenin rengi yoksa, alt tabaka üzerinde görünmeyecektir. Bu nedenle görselleştirme yapılır - plakanın iyot buharı veya diğer boyalarla işlenmesi.
Bu işlemden sonra sonuç değerlendirilir. Sorbent üzerinde değişen yoğunlukta renkli alanlar görünüyor. Bir maddeyi (veya madde grubunu) belirlemek için, renkli alanlar, büyüklükleri, yoğunlukları ve hareketlilikleri bir referans numune ile karşılaştırılır.
TLC yöntemi hızlı, ucuz, doğru, sezgisel, karmaşık ekipman gerektirmeyen ve yorumlanması kolay olduğu için yaygın olarak kullanılmaktadır.
