Etrafımızdaki dünya farklı olabilir; hem komedi hem de trajedi en fantastik şekilde iç içedir. Ve sadece kişi onun algısına bağlıdır. Uzak antik çağlardan, çevrenin estetik algısının anlaşılması geldi ve Antik Roma'nın komedileri bunda önemli bir rol oynadı.
Komik olmasaydı hayat sonsuz bir kabus olabilirdi. Açıkçası, bu kurala Romalı şair ve komedyen Titus Maccius Plautus rehberlik etti. Komedilerinde genellikle eski Yunan komedilerinin zaten iyi bilinen olay örgülerini kullanarak, onları modern gündelik ayrıntılar ve kaba asker mizahıyla parlak bir şekilde süsledi.
Tabii ki, çalışmaları yüksek sosyetenin dikkatini çekmedi, ancak kitle izleyicileri için Plautus'un komedileri, herhangi bir toplumda hayatta kalmanın çok zor olduğu gerekli çıkış haline geldi.
Romalıların günlük yaşamının kültürel atmosferini anlamak ve muhtemelen yeniden yaratmak için Plautus'un komedilerine dönmek, tam olarak Roma kültürünü yansıtan Roma lezzetinin estetiğini daha keskin bir şekilde algılamanıza olanak tanır.
Plautus, karakterlerinin yaşam prototiplerini tanımaya güvendiği de dahil olmak üzere, izleyicilerinin çok özel günlük çağrışımlarını şüphesiz hesaba kattı.
"Pelerin komedisi"nin karakterlerinin ve durumlarının Roma halkına yakın olduğu açıktır, çünkü o sırada Roma gerçekliği birçok açıdan Helenistik dünyanın imajına tekabül etmektedir.
Estetik bir kategori olarak komedi çoğu zaman çok çelişkilidir ve trajediye karşı bir denge görevi görür. Dolayısıyla çizgi roman, belli bir yüzleşmenin sonucudur.
Önde gelen filozoflar Kant, Schopenhauer, Hegel'in görüşlerinden yola çıkarsak, o zaman herhangi bir gülünç çelişkide, başlangıçta birbirine zıt iki ilke olduğu ve başlangıçta olumlu görünen şeyin sonunda işaretini değiştirdiği sonucuna varmak kolaydır. zıt.
Komedinin kahkaha uyandırması oldukça anlaşılabilir, sadece bu kahkaha en güçlü pozitif potansiyele sahip, izleyiciyi çevreleyen eksiklikleri büyük ölçüde ortadan kaldırmanıza ve yeni bir ilişkiler sistemi oluşturmanıza izin veriyor.
Komik durumlar yaratmak için, aynı Plautus ve ondan sonra ve ondan devralan William Shakespeare, her türlü çelişkiyi, ikameyi ve kafa karışıklığını yaygın olarak kullandı. Üstelik gülme durumu, kural olarak, düzen ve kaos arasındaki çelişkiye dayanıyordu.
Kahkaha estetiğinin kendisi, çeşitli utanç durumlarını, belirli bir miktarda anlamsızlığı, belirli bir yıkıcılığı içerir. Ancak bunlar sadece dışsal tezahürlerdir, kahkaha estetiğinin derin özünde pozitif bir yük taşır ve bir kişiyi en uygun çıkış yolunu aramaya zorlar.
